பதிலடிப் பக்கம்

பேராசிரியர் ப.காளிமுத்து எம்.ஏ.,பி.எச்.டி

‘தமிழ்நாடு' எனும் வரலாற்றுப் பொன்னேடும்

தந்தை பெரியாரின் அரும் பணியும்

(இந்தப் பக்கத்தில் மறுப்புகளும், ஆர்.எஸ்.எஸ்., 

சங் பரிவார், பிஜேபி வகையறாக்களுக்குப் 

பதிலடிகளும் வழங்கப்படும்)

நேற்றைய (3.2.2023) தொடர்ச்சி...

‘தமிழ்நாடு தமிழருக்கே' என்ற முழக்கத்தை எவருமே எதிர்க்கவில்லையா என்றால் எதிர்க்கத் துணிந்தவர்கள், ஏளனம் செய்தவர்கள் மிகச் சிலரே! பெரியாரே இதைத் தெளிவுப்படுத்துகிறார்:

"தமிழ்நாடு தமிழருக்கே என்பதில் யாருக்காவது அதிருப்தியோ அபிப்பிராய பேதமோ இருப்பதாக இதுவரை நமக்கு எவ்விதத் தகவலோ மறுப்போ வந்தது கிடையாது. பார்ப்பனப் பத்திரிகைகள் சிலவற் றிலும் அவர்களது கூலிகளின் வாய்கள் சிலவற்றிலும் ஏதோ பொருத்தமற்ற கூப்பாடுகள் இரண்டொன்றைக் காணவும் கேட்கவும் நேர்ந்தது. என்றாலும் அதுவும் மறுமுறை கிளம்பினதாகத் தெரியவில்லை. ஒரு பார்ப் பனப் பத்திரிகை மாத்திரம் ‘தமிழ்நாடு தமிழருக்கே' என்றால் ‘எலிவளை எலிகளுக்கே' என்று எழுதிற்று" (தமிழர், தமிழ்நாடு, தமிழர் பண்பாடு, 2011)

இவ்வாறு எலிகளைத் துணைக்கழைத்து ஏளனம் செய்தவர்களும் கேலிச் சித்திரம் தீட்டியவர்களும் எல் லோரும் பார்ப்பனர்களே என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.

பெரியார் எதற்காக இவ்வளவு பாடுபட்டார்? தமிழ்நாட்டைத் ‘தாய்த்திருநாடு' என்றாரே ஏன்? ஹிந்தி எதிர்ப்புப் போராட்டத்தில் தண்டனை பெற்றுச் சிறை செல்வதற்கு முன்பாக 30.11.1938 அன்று சென் னையில் நடைபெற்ற கூட்டத்தில் பெரியார் இதற்கு விளக்கம் அளிக்கிறார்:-

1938ஆம் வருடத் தென்னிந்தியர் நல உரிமை சங்க மாநாட்டிற்குப் பிறகு ‘சென்னை மாகாணம்', ‘தமிழ்நாடு' என்று பெருமை பெற்றதென்றால் அது தமிழர்களின் ஒற்றுமையால் என்றிருக்க வேண்டும், மானத்தைக் கருதுங்கள், சுயநலம், பெருமை, பதவி ஆசை முதலிய வைகளைக் கைவிடுங்கள்.

பெரியாரின் பேருரையைக் கேட்க முப்பதினாயிரத்திற்கும் மேற்பட்ட மக்கள் கூடியிருந்தார்கள் என்று குடிஅரசு (11.12.1938) கூறுகிறது. சென்னை மாகா ணம் ‘தமிழ்நாடு' என்று தன்னால் பெருமை பெற்றது என்று கூறாமல் தமிழர்களின் ஒற்றுமையால் பெருமை பெற்றது என்று கூறவேண்டும் என்று தன்னடக்கத் தோடு தலைவர் பெரியார் குறிப்பிடுவதை உற்று நோக்குங்கள்!

இதன்பின்னர் 21.11.1939 தொடங்கி 25.11.1939 வரை அய்ந்து நாட்கள் ‘விடுதலை' இதழில் ‘தமிழ்நாடு தமி ழருக்கே' என்ற தலைப்பில் அய்ந்து தலையங்கங்கள் எழுதப்பட்டுள்ளன. இவற்றில் தமிழ்நாடு என்பதற்குத் திராவிட நாடு என்றுதான் பொருள். இது தமிழ்நாடு பிரிவினையைக் கருத்தில் கொண்டு அல்ல என்றும், திராவிட மக்களின் நாகரிகம், பண்பாடு, கலை, தொழில், இலக்கியம் முதலானவை ஆரியர்களின் நாகரிகப் பண்பாடுகளிலிருந்து முற்றிலும் வேறுபட்டவை என் றும் பல்வேறு சான்றுகளோடு பெரியார் விளக்குகிறார். 25.11.1939ஆம் நாள் எழுதப்பட்ட தலையங்கத்தின் முடிவில் "தமிழ்நாடு தமிழருக்கே" என்று மும்முறை எழுதப்பட்டிருக்கிறது.

1956இல் மொழி வழி மாநிலங்கள் உருவாக்கப்பட்ட நேரத்தில் கூடத் தமிழ்மொழி வழங்கும் மாநிலத்திற்குத் தமிழ்நாடு என்ற பெயர் வைக்கப்படவில்லை. இது பற்றிப் பெரியார் வருந்தி எழுதுகிறார்.

“சுமார் 3 கோடித் தமிழர்கள் வாழும் நாட்டிற்கு அதி காரப் பூர்வமாகத் ‘தமிழ்நாடு’ என்ற பெயர் இல்லை. இராஜ்ய சீரமைப்புக் கமிசன் (State - Reorganisation Commission)  அறிக்கை வெளிவந்தவுடன் நான் பதறிப்போய், பெயரிடு வது பற்றி 12.10.1955இல் விடுதலையில் அறிக்கை வெளியிட் டேன்.”

“திராவிடத்தை அல்லது தமிழ்நாட்டை விட்டு ஆந்திரர், கருநாடகர், மலையாளிகள் பிரிந்து போன பின்புகூட மீதியுள்ள - யாருடைய ஆட்சேபனைக்கும் இடமில்லாத தமிழகத்திற்குத் ‘தமிழ்நாடு’ என்ற பெயர் கூட இருக்கக் கூடாதென்று பார்ப்பானும் வடநாட்டானும் சூழ்ச்சி செய்து இப்போது அந்தப் பெயரையே மறைத்து ஒழித்துப் பிரி வினையில் ‘சென்னை நாடு’ என்று பெயர் கொடுத்திருப் பதாகத் தெரிகிறது.

“இது சகிக்க முடியாத மாபெரும் அக்கிரமமாகும். எந்தத் தமிழனும் அவன் எப்படிப்பட்ட தமிழன் ஆனாலும் இந்த அக்கிரமத்தைச் சகித்துக் கொண்டி ருக்க மாட்டான் என்றே கருதுகிறேன். அப்படி யார் சகித்துக் கொண்டிருந்தாலும் என்னால் சகித்துக் கொண்டிருக்க முடியாது என்ற சொல்ல வேண்டிய வனாக இருக்கிறேன்.”

இதைத் திருத்த தமிழ்நாட்டு மந்திரிகளையும் சென்னை, டில்லி சட்டசபை, கீழ் மேல்சபை அங்கத்தினர்களையும் மிக மிக வணக்கத்தோடு இறைஞ்சி வேண்டிக்கொள்கிறேன்.”

“தமிழ் தமிழ்நாடு என்கிற பெயர்கூட இந் நாட்டுக்கு, சமுதாயத்திற்கு இருக்க இடமில்லாதபடி எதிரிகள் சூழ்ச்சி செய்து வெற்றிபெற்று விட்டார்கள் என்கின்ற நிலைமை ஏற்பட்டு விடுமானால் பிறகு என்னுடையவோ எனது கழகத்தினுடையவோ என்னைப் பின்பற்றும் நண்பர்களுடையவோ வாழ்வு வேறு எதற்காக இருக்க வேண்டும் என்று எனக்குத் தோன்றவில்லை.”

மேற்காணும் அறிக்கை வெளிவந்த விடுதலையின் (11.10.1955) இரண்டாம் பக்கத்தில் ‘சென்னை ராஜ்யமல்ல. ‘தமிழ்நாடு’என்றே கூறுவோம்’ என்று பெரிய எழுத்தில் அச்சிட்டுக் காட்டியிருக்கிறார் பெரியார்! உலக நாடுக ளெல்லாம் மொழியை அடிப்படையாகக் கொண்டே அழைக்கப்படும்போது தமிழ் பேசப்படுகின்ற நாட்டைத் ‘தமிழ்நாடு’ என்று அழைக்காமல் ‘மெட்ராஸ் ஸ்டேட்’ என்றோ சென்னை நாடு என்றோ அழைப்பதற்குத் தமிழ் மக்கள் வெட்கப்பட வேண்டாமா?

“தமிழர்கள் இனிப் பேச்சு வழக்கிலும் எழுத்து வழக்கிலும் ‘தமிழ்நாடு’ என்றே வழங்கி வர வேண் டும். இயற்கையான, இன உணர்ச்சி, மொழிப்பற்று இல்லாவிட்டாலும் மற்றவர்களைப் பார்த்தாவது திருந்தக் கூடாதா? மற்ற நாடுகளைப் பார்த்தாவது மான உணர்ச்சி பெறக் கூடாதா?”

என்று பெரியார் கேட்கிறார். இது மட்டுமல்லாது தொடர்ந்து நடந்த மாநாடுகளில் எல்லாம் ‘தமிழ்நாடு’ என்று பெயர் சூட்ட வேண்டும் என்ற தீர்மானத்தைப் பெரியார் முன்மொழிந்து உரையாற்றியிருக்கிறார்.

“தமிழர்களே உங்கள் உடலில் இருப்பது ஆரிய இரத்தக் கலப்பில்லாத தனித் தமிழர் இரத்தம் என்று கருதிக்கொள்ளுங்கள். உடனே உங்களுக்குப் புதிய உணர்ச்சி வரும்; புதிய ஊக்கம் வரும்; உங்கள் அறிவு ஒளிபெற்று உங்கள் மனத்தில் படிந்துள்ள தும்பும் தூசியும் விலகி உங்கள் நரம்புகளுக்கும் நாடிகளுக்கும் முறுக்கேறும்; அப்பொழுதே நீங்கள் உண்மைத் தமிழராகி, தமிழ்நாடு தமிழருக்காகி தமிழர் வாழ்வு மானமும் உயர்வும் பெறும் என்று பணிவோடு விண்ணப்பித்துக் கொள்கிறோம்.” (பெரியார் கொட்டிய போர் முரசு)

பெரியாரின் இந்த அறிக்கையைப் படிக்கும் ஒவ்வொரு தமிழனும் வீறு கொண்டெழுவான் என்பது உறுதி.

தமிழ்நாட்டைத் ‘தாய்த் திருநாடு’ என்றும் ‘தமிழ்த் திருநாடு’ என்றும் பலமுறை குறிப்பிடும் பெரியார் தாய்த் திருநாட்டிற்குத் ‘தமிழ்நாடு’ என்று பெயர் சூட்ட வேண்டும் என்று. ‘வணங்கி வேண்டிக் கொள்கிறேன்’ என்றும், ‘வணக்கத்தோடு இறைஞ்சி வேண்டிக் கொள்கிறேன்’ என்றும் வணக்கத்தோடு கேட்டுக் கொள்கிறார். யாருக்கும் தலை வணங்காத பெரியார் ‘தமிழ்நாடு’ என்று பெயர் சூட்ட வேண்டும் என்பதற்காக வணங்கி இறைஞ்சி வேண்டிக் கொள்கிறார்!

தொடர்ந்து ‘தமிழ்நாடு’ என்பதைப் பற்றிப் பெரியார் எப்படிப்பட்ட அணுகுமுறைகளையெல்லாம் கையாண்டார் என்பதைப் பாருங்கள்.

“தமிழ்நாட்டின் பஞ்சப் பகுதியான இராமநாதபுரம் மாவட்டத்தைச் செழிப்படையச் செய்ய மேற்குத் தொடர்ச்சி மலைக்கு மேற்கே வீணாக ஓடிக் கொண்டிருக்கும் பம்பை யாற்றுத் தண்ணீரைக் கிழக்கே திருப்பிவிடும் முயற்சியைத் தமிழ்நாடு ஆட்சியினர் மிக விரைவாகச் செய்யுமாறு இம்மாநாடு கேட்டுக் கொள்கிறது.

“இலங்கையிலிருந்து துரத்தப்படுகிற தமிழ் மக்களுக்கு வேண்டிய வசதிகள் செய்து கொடுக்கும்படி தமிழ்நாடு ஆட்சியாளரையும் மத்திய ஆட்சியையும் இம்மாநாடு கேட்டுக்கொள்கிறது.”

“பண்டைக் காலத்தில் உலகமே கண்டு வியக்கும் பேரரசாக விளங்கிய ‘தமிழ்த் திருநாடு’  தமிழ் நாட்டுக்குள் இன்று டில்லி ஹிந்தியைத் திணித்திருக்கிறது. தமிழ்நாட்டில் தமிழுக்குரிய இடங்களையெல்லாம் ஹிந்தி ஆக்கிரமித்துக் கொண்டிருக்கிறது.”

“தமிழ்நாடு 400 லட்சம் மக்களைக் கொண்டது...” (மன்னார்குடி மாநாட்டுத் தீர்மானங்கள்.)

“இன்று தமிழ்நாட்டில் சமஸ்கிருதம் என்ற ஒரு மொழி உண்மையிலேயே தேவைதானா?”

“தமிழ்நாட்டின் ஆட்சிப் பொறுப்பு,ஆதிக்கம் முழு வதும் தமிழர்களிடத்திலேதான் இருக்க வேண்டும். தமிழர் கள் என்பது இங்கு தமிழ்நாட்டிலுள்ள ஆரியர் அல்லாத - பார்ப்பனரல்லாதார் ஆகும்.”

இவ்வாறு ‘தமிழ்நாடு தமிழ்நாடு’ என்று போகும் இடமெல்லாம் முழக்கமிட்டு மக்கள் உள்ளங்களில் ‘தமிழ் நாட்டை’ ஆழமாக வேரூன்ற வைத்து வளர்த்தெடுத்தவர் தந்தை பெரியார். அதனால் மக்கள் வழக்காற்றில் மிக இயல்பான - இயற்கையான பேசு பொருளாகத் ‘தமிழ்நாடு’ அமைந்துவிட்டது. பெரியார் அரும்பாடுபட்டுத் ‘தமிழ்நாடு’ என்னும் பெயரை மக்கள் உள்ளங்களில் நிலைநிறுத்திய பிறகு சங்கரலிங்கனார் 12 கோரிக்கைகளோடு தமிழ்நாடு என்று பெயரிட வேண்டும் என்ற கோரிக்கையையும் சேர்த்து உண்ணா நோன்பிருந்து உயிர் நீத்தார். அதன் பின்னர் அறிஞர் அண்ணா, மாநிலங்களவையில் பொதுவு டைமைக் கட்சித் தலைவர் புபேஷ்குப்தா, ‘தமிழ்நாடு’ என்று பெயர் சூட்ட வேண்டும் என்று கொண்டு வந்த தீர்மானத்தை ஆதரித்து மிக விரிவாகப் பேசியிருக்கிறார். சென்னைச் சட்டமன்றத்திலும் ‘தமிழ்நாடு’ பெயர் மாற்றத் தீர்மானம் கொண்டுவரப்பட்டது. அது ஏற்கப்படாமையால் எதிர்க் கட்சியினர் வெளிநடப்புச் செய்தனர். இதே காலத்தில் தமிழரசுக் கட்சித் தலைவர் ம.பொ.சி.யும் நாம் தமிழர் கட்சித் தலைவர் சி.பா.ஆதித்தனாரும் இதே கோரிக் கையை வலியுறுத்திப் பேசியுள்ளனர். ஆனால், இதற்காக அவர்கள் வேறு எத்தகைய போராட்டங்களையும் நடத்த வில்லை.

இவையெல்லாம், தந்தை பெரியார் 1920-களிலிருந்து ஏறக்குறைய நாற்பதாண்டுக் காலம் தமிழ்நாட்டைப் பண்படுத்தி விழிப்புணர்ச்சி உண்டாக்கிய பிறகு நடந்த நிகழ்வுகள். பெரியாரைப் பின்பற்றி அறிஞர் அண்ணாவும் தி.மு.கழகத் தலைவர்களும் ‘தமிழ்நாடு’ என்ற பெயரிட வேண்டுமென்று ஓயாமல் முழங்கி வந்தனர்.

‘தமிழரின் மறுமலர்ச்சி’ என்ற ஒரு சிறு நூலில் மட்டும் ஏறக்குறைய 40 இடங்களில் ‘தமிழ்நாடு’ என்ற பொன் னெழுத்துகளை அண்ணா பொறித்திருக்கிறார்! (எ.டு) 

“தமிழ்நாட்டிலே தமிழருடைய மொழியிலே தகாத மொழிகள் கள்ளிபோல் படர்ந்துவிட்டன.”

“தமிழ்நாட்டிலே தமிழனுக்கு வேலை கிடைப்ப தில்லை.”

“தமிழ்நாட்டிலே தமிழ்ப் பாடல் கிடையாது.”

“தமிழ்நாட்டிலே தமிழே இருத்தல் வேண்டும்.”

“தமிழ்நாட்டைப் போலவே எந்த நாட்டிலும் அந்த நாட்டின் மொழியல்லாத வேறு மொழியிலே சங்கீதம் பாடுவதைக் கேட்க முடியாது.”

“தமிழ்நாட்டிலே தமிழ்ப் பாடல்களை வளர்க்க வேண்டும்; தமிழ்ப் பாடல்கள் பாடுவோருக்கு ஆதரவு தர வேண்டும்.”

இவ்வாறு அண்ணாவின் நூல்களைத் திருப்பிய பக்கமெல்லாம்‘தமிழ்நாடு’ காட்சியளிக்கிறது.

1967 வரை தமிழ்நாட்டின் ஆட்சிப் பொறுப்பில் இருந்த காங்கிரசுக் கட்சி, கடைசி வரையில் ‘தமிழ்நாடு’ என்று பெயர் வைப்பதற்கு முரண்பட்டு முற்றுப் பெற்றுவிட்டது. காங்கிரசின் இந்தப் பிடிவாதம் தமிழ்நாடு அரசியலில் ஒரு திருப்பு முனையை ஏற்படுத்திவிட்டது. 1967 தேர்தலில் காங்கிரஸ் தோற்றுப் போயிற்று. அறிஞர் அண்ணா முதல் அமைச்சர் ஆனார்.

1967 ஜூலை 18ஆம் நாள் சட்டப் பேரவையில் தீர்மானத்தை அண்ணா கொண்டு வந்தார். ‘மெட்ராஸ் ஸ்டேட்’ ((MADRAS STATE) என்ற பெயர் ‘தமிழ்நாடு’ என்று தமிழில் பெயர் மாற்றம் செய்யப்பட்ட தீர்மானம் எவரு டைய எதிர்ப்புமின்றி நிறைவேறியது. அப்போது உரை யாற்றிய அண்ணா,

“இந்த வெற்றி தமிழுக்கும் தமிழருக்கும் தமிழ் வரலாற்றுக்கும் தமிழ்நாட்டுக்கும் கிடைத்த வெற்றி என்ற விதத்தில் நாம் அனைவரும் இந்த வெற்றியில் பங்குகொள்ள வேண்டும்.”

என்று குறிப்பிட்டார். அதன் பின்னர் ‘தமிழ்நாடு’ என்று உரத்த குரலில் அண்ணா முழக்கமிட அவை உறுப்பினர் அனைவரும் எழுந்து நின்று ‘தமிழ்நாடு வாழ்க!’ என்று முழங்கினர். மூன்று முறை ‘தமிழ்நாடு வாழ்க’ என்று அனைவரும் முழங்கினர். 1968ஆம் ஆண்டு நவம்பர் மாதம் 22ஆம் தேதியன்று நாடாளுமன்றத்திலும் இத்தீர் மானம் எதிர்ப்பின்றி நிறைவேறியது.

‘தமிழ்நாடு அரசு - தலைமைச் செயலகம்’ எனும் புதிய பெயர்ப் பலகை வைக்கப்பட்டது. 1968 டிசம்பர் முதல் நாள் தமிழ் நாடெங்கும் பெயர் மாற்ற வெற்றி விழா மிகச் சிறப்பாகக் கொண்டாடப்பட்டது. சென்னையில் கலை வாணர் அரங்கில் (அப்போது அது பாலர் அரங்கம்) நடை பெற்ற விழாவில் அண்ணா கலந்து கொண்டு உரையாற் றினார். அடையாறு மருத்துவமனையிலிருந்து நேரடியாக விழா அரங்கிற்கு அண்ணா வந்து சேர்ந்தார்.

வரலாற்றுச் சிறப்பு வாய்ந்த அந்த விழாவில் அண்ணா, “என் தாய்த்திரு நாட்டிற்குத் ‘தமிழ்நாடு’ என்று பெயர் சூட்டக்கூடிய இந்த நேரத்திலே இந்த விழாவிலே கலந்து கொள்ள வேண்டாம் என்று சொன்னார்கள். ஆனால், என் தாய் நாட்டிற்குத் ‘தமிழ்நாடு’ என்று பெயர் சூட்டக் கூடிய இந்த விழாவிற்கு நான் வராமல் இருப்பதை விடக் கொடுமை வேறு இருக்க முடியாது. இந்த விழாவிற்கு வராமல் இருந்து இந்த உடல் இருந்து என்ன பயன்? இத்தகைய வாய்ப்பு வாழ்க்கையில் ஒரு முறைதான் வரும். பெற வேண்டும் என்று நினைத்ததைப் பெற்றிருக்கிறோம். அடைய வேண்டியதை நாம் அடைந்திருக்கிறோம்.”

என்ற உணர்ச்சி பொங்க அண்ணா உரையாற்றினார்.

இதனிடையில் ‘தமிழ்நாடு’ என்பதை ஆங்கிலத்தில் எழுதும்போது "TAMIL NAD’ ’ என்றுதான் எழுத வேண்டும்; TAMIL NAD’ ’ என்று எழுதக் கூடாது; ஆங்கில மரபை அப்படியே நாம் பின்பற்ற வேண்டும்; என்ற ராசகோபாலாச் சாரியார் ‘சுயராஜ்யா’ இதழில் தம் எதிர்ப்பை வெளிப்படுத்தி யிருந்தார். இதுகுறித்து சட்டப் பேரவையில் கேள்வி எழுப் பப்பட்டபோது அண்ணா சொன்னார்:- ‘அவர் ஆங்கில மரபைக் காப்பாற்ற நினைக்கிறார்; நான் தமிழ் மரபைக் காப்பாற்ற வேண்டும் என்று விரும்புகிறேன்.”

‘TAMIL NAD’ என்ற ஆச்சாரியாரின் கருத்தை மறுத்து ‘TAMIL NAD’  என்பதுதான் சரியென்று தமிழர் தலைவர் ஆசிரியர் கி.வீரமணி அவர்கள் ஆச்சாரியாருக்குப் பதிலடி கொடுத்து விடுதலையில் எழுதினார். 1920களில் தொடங்கிய ‘தமிழ்நாடு’ பெயர்ப் போராட்டம் இன்றுவரை தொடர்கிறது. ஒன்றை மட்டும் நாம் தெளிவாகத் தெரிவித்துக் கொள்ள விரும்புகிறோம்.

தந்தை பெரியாரின் வேர்வைத் துளிகளாலும் ரத்தத் தினாலும் வரையப் பட்ட ‘தமிழ்நாடு’ எனும் வரலாற்றுப் பொன்னேட்டை மாற்றுவதற்கும் மறைப்பதற்கும் பீகார் பார்ப்பனர்களோ தமிழ்நாட்டுப் பார்ப்பனர்களோ செய்யும் முயற்சிகள், ஒற்றைத் தமிழன் உள்ளவரை ஒருபோதும் வெறி அடையா! அயலார் எம் தாய் நிலத்திற்குப் பெயர் சூட்டுவதை உயிரைக் கொடுத்தேனும் தடுப்போம்!

தந்தை பெரியார் வாழ்க! தமிழ்நாடு வாழ்க!

- முற்றும்