எனக்கு ஹீரோ யார்? பெரியார்தான்!

நேரம் இல்லை என்பவர்கள் தந்தை பெரியாரையும் - கலைஞரையும் நினைத்துக் கொள்ளுங்கள்

"பெரியார் விருது" பெற்ற இயக்குநர் கரு.பழனியப்பன் உரை

சென்னை, பிப்.4- யாராவது எனக்கு நேரம் இல்லை என்று சொன்னால் 95 வயதிலும் அலைந்த பெரியாரையும் அவர் வழியில் பயணித்த கலைஞரையும் நினைத்துக் கொள்ளுங்கள். அவர்கள் இருவர் படங்களையும் சட்டைப் பையில் வைத்துக் கொள்ளுங்கள் என்றார் திரைப்பட இயக்குநர் கரு.பழனியப்பன் அவர்கள்.

தந்தை பெரியார் முத்தமிழ் மன்றத்தின் 27ஆம் ஆண்டு திராவிடர் திருநாள் விழா 16.1.2021 அன்று மாலை சென்னை பெரியார் திடலில் நடைபெற்றது. விழாவில்  ‘பெரியார் விருது' பெற்ற  இயக்குநர் கரு.பழனியப்பன் அவர்கள்  உரையாற்றினார்.

அவரது உரை வருமாறு:

திராவிடர் கழகத்திற்கும், 

ஆசிரியர் அய்யா அவர்களுக்கும் நன்றி!

இங்கே கூடியிருக்கும் அனைவருக்கும் வணக்கம்!

பொதுவாக திரைத் துறையிலும் சரி அல்லது  வேறு எந்தத் துறையிலும் சிறப்புப் பெறும் எவரும், ஒரு வேலையைத் திருத்தமாக செய்யும் எவரும், தன் வாழ்நாளில், ஏதாவது ஓரிடத்தில் எவராலாவது பாராட்டப் பட்டுக் கொண்டே இருக்கிறார்கள்; விருது பெற்றுக் கொண்டே இருக்கிறார்கள்; பொருளீட்டிக் கொண்டே இருக்கிறார்கள்.

ஆனால், அந்த விருதைப் பெறும்பொழுது, முதன் முதலாக அந்த விருதை நாம் அடையும்பொழுது,  அந்த விருது எவ்வளவு முக்கியமானது என்று தெரியும். விருது பெற்ற மகிழ்ச்சி இருக்குமே ஒழிய, அந்த விருது இவ்வளவு உயரிய விருதா? என்பது அந்த விருது அறிவிக்கப்பட்ட கணத்தில் புரியாது.

அதன் பிறகு, அந்த விருது, இன்னாருக்கு, இன்னாரால் அறிவிக்கப்பட்டது என்று சொன்னதற்குப் பிறகு, எவரெல்லாம் பாராட்டுகிறார்கள் என்று கணக்கெடுத்தால், அப்பொழுதுதான் அந்த விருதின் உயரம் கூடிக்கொண்டே வரும். அந்த வகையில், கடந்த மூன்று நாள்களாக எனக்கு உலகம் முழுவதும்  இருந்து எல்லோரும் பாராட்ட, பாராட்ட, பாராட்ட, இவ்வளவு முக்கியமான விருது நம் மிடம் வந்திருக்கிறது என்று ஒரு கணத்தில் முடிந்து போக வேண்டிய அந்த மகிழ்ச்சி, தொடர்ச்சியாக மூன்று நாள்களுக்கு நீடித்துக் கொண்டே இருப்பதற்கு, திராவிடர் கழகத்திற்கும், தந்தை பெரியார் முத்தமிழ் மன்றத்திற்கும்,  ஆசிரியருக்கும், என்னை இவ்விருதுக்குத் தேர்ந்தெடுத்த வர்களுக்கும், அதற்கெல்லாம் மேலாக, நாங்கள் விருது பெறுவதை மகிழ்ச்சியுடன் காண வந்திருக்கும் உங்கள் அனைவருக்கும் நன்றி!

ஆசிரியர் விருது அளிக்கிறார், திராவிடர் கழகம் அளிக்கிறது தொடர்ச்சியாக வேலை செய்துகொண்டிருப்ப வர்களுக்கு விருது அளிப்பது என்பதும் முக்கியமல்ல - அஜயன்பாலா, பேராசிரியர் ஜெயரஞ்சன், ஊடகவியலாளர் செந்தில் போன்றவர்கள் எல்லாம் இவ்விழாவிற்கு வந் திருக்கிறார்கள் என்றால், நம்மைப் போலவே யோசிப்ப வர்களுக்கு விருது அளிக்கிறார்கள், அந்த விழாவில் கலந்துகொள்ளவேண்டும் என்று வந்திருக்கிறார்களே, அவர்களுக்கு சிறப்பு நன்றியை சொல்லவேண்டும்.

திராவிடர் கழகத்தில் இல்லாதவர்களுக்கும் பெரியாரைப்பற்றித் தெரியும்!

மானமிகு த.க. நடராசன் அவர்கள் உரையாற்றும் பொழுது, கரு.பழனியப்பன் அவர்கள் பேசும்பொழுதெல் லாம், நம் இயக்கத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் எப்படி பேசுவார் களோ, அதைப்போல, அவர் பேசினார் என்று சொன்னார். அய்யாவிற்கு ஒன்றை சொல்லிக் கொள்கிறேன், என்னைப் போலத்தான் தமிழ்நாட்டில் உள்ள அத்தனை பேரும் பேசுகிறார்கள்; அவர்கள் எல்லோரும் திராவிடர் கழகத் தில் இல்லை என்றாலும், அவர்களுக்குத் தெரியும் பெரியார் எந்த அளவிற்கு செய்திருக்கிறார் என்று.

அதனால்தான், ‘அவர்கள்' தடுமாறுகிறார்கள். அடிப் படை குழப்பம் அவர்களுக்கு என்னவென்றால், நடிகனில் தொடங்கி, குருமூர்த்தி வரையில், ஒவ்வொருவரின் வீட்டு வாசலில் பிச்சை பாத்திரத்தோடு நின்று, எப்படியாவது எனக்கு பிச்சை போடுங்கள் என்று  கேட்பதற்கான காரணம் என்னவென்றால், இவர்கள் எல்லாம் சாமி கும்பிடுகிறார்கள், ஆனால், பெரியாரைப்பற்றி தவறாக சொன்னால் கோபப்படுகிறார்களே அது ஏன் என்றுதான் அவர்களால் புரிந்துகொள்ள முடியாத ஒரு பார்முலா.

இந்தியாவில் உள்ள மற்ற மாநிலங்களில் உள்ளவர் களைப்பற்றி புரிந்துகொண்டார்கள்; ஆனால், அவர்க ளுக்கு விளங்காத ஒன்று தமிழ்நாட்டில் உள்ளவர் களை பற்றித்தான். அவ்வளவு பேரும் சாமி கும்பிடுகிறார்கள், அதில் ஒன்றும் குழப்பமில்லை. ஆனால், பெரியாரைப் பற்றி ஏதாவது சொன்னால், கோபப்படுகிறார்களே என்று நினைக்கிறார்கள்.

இந்த இயக்கத்தில்தான் இருக்கவேண்டும் என்கிற அவசியம் இல்லை. பெரியார் என்ன செய்தார் என்று அவர்களுக்குத் தெரியும், இத்தனை ஆண்டு காலத்தில்.

திராவிடம் என்ன செய்தது?

என்று கேட்பவர்களுக்கு....

திராவிடம் என்ன செய்தது? என்று திரும்பத் திரும்பக் கேட்கிறார்களே, இங்கே துணைத் தலைவர்கூட கேட்டார்,  திராவிடம் என்ன செய்தது? என்று கேட்கிறார்கள் என்று.

திராவிடம் என்ன செய்தது தெரியுமா? எல்லோரும் மேடையில் அமர்ந்திருக்கும்பொழுது, விருது பெறுபவர் களை ஓரடி முன்பாக நாற்காலியில் அமர வைத்தார்களே, அதுதான் திராவிடம் செய்தது.

இதுபோன்று ஒரு நாளும் சங்கராச்சாரியார் கூட்டங் களில் நடைபெறவே நடைபெறாது. அரை அடி மேலே தான் அமர்ந்திருப்பார் சங்கராச்சாரியார்.

ஆனால், திராவிடம் என்ன செய்தது? ஒரு தலை முறையையே முன்னாடி அமரச் செய்தது. அப்படி அமர வைத்ததால், மிகவும் சவுகரியமாக ஆகிவிட்டோம் அல்லவா - அதனால், பழசெல்லாம் மறந்து போய், இப்பொழுது மீண்டும் சொல்லிக் கொண்டிருக்கிறோம்.

அப்படி பேசுகிறவர்களுக்குப் பின் மண்டையில் ஓரடி விழும், குருமூர்த்தி போன்றவர்களால் - அந்த அடிக்குப் பிறகு, புரிந்துகொள்வார்கள் - ஆகா, நாம் புரியாமல் இவர் களோடு சேர்ந்துவிட்டோமே - நம்முடைய சேர்க்கை சரியில்லையே என்று நினைத்து, பிறகு அவர்கள் இங்கேதான் வருகிறார்கள்.

இன்றைக்கு யாரெல்லாம் திராவிடத்தால் வீழ்ந்தோம் என்று சொல்கிறர்களோ, அவர்கள் எல்லோருடைய பெயர்களையும் குறித்து வைத்துக் கொள்ளுங்கள், அய்ந் தாண்டுகளுக்குப் பிறகு இங்கே வரவில்லை என்றால், என்னை கேளுங்கள்.

காரணம், அவர்கள் இன்னும் துரோகத்தை சந்திக்க வில்லை. அப்படி சந்தித்தால்தான், அவர்களுக்குப் புரியும், ஆகா, நாம் தவறு செய்துவிட்டோமே என்று.

விருது வாங்கும் நீங்கள்  குனியக்கூடாது;  நிமிர்ந்து நில்லுங்கள்!

‘பெரியார் விருதி'னை ஆசிரியர் கைகளால் பெறுவது எனக்குப் பெரு மகிழ்ச்சி.

போஸ் வெங்கட் அவர்கள், இயல்பாக, ஆசிரியர் மூத்தவர் என்கிற காரணத்தினால், அவர் பொன்னாடை அணிவிக்கும்பொழுது, கொஞ்சம் குனிந்து வாங்கினால், ஆசிரியருக்கு சவுகரியமாக இருக்கும் என்று நினைத்தார், ஆனால்,  அதைக் கூடப் பொறுக்க முடியாத ஆசிரியர், இல்லை, இல்லை, விருது வாங்கும் நீங்கள்  குனியக்கூடாது;  நிமிர்ந்து நில்லுங்கள் என்று சொன்னாரே, அதுதான் முக்கியம்.

ஆசிரியரின் கையால் விருது வாங்குவது மகிழ்ச்சி; எம்.ஆர்.இராதா மன்றத்தின் பெயரில் அமைந்திருக்கும் அரங்கத்தில் வாங்குவது மகிழ்ச்சி; பெரியார் திடலில் வாங்குவது மகிழ்ச்சி என்று வரிசையாக மகிழ்ச்சிப் பட்டியல் நீண்டு கொண்டே இருக்கும்.

எதனால் இவ்வளவு மகிழ்ச்சி என்றால், நான் பல லட்சம்  ரூபாய் சம்பளம் வாங்கியிருக்கிறேன். சிறப்பாக இருக்கிறேன். ஆனாலும், பொங்கலுக்கு ஊருக்குப் போகும்பொழுது- எப்பொழுதுமே பொங்கலுக்காக  அய்ந்து நாள்களுக்கு முன்பே மதுரைக்குச் சென்று விடுவேன். இந்த ஆண்டு நான் ஊருக்குப் போகாததற்குக் காரணம்,  இந்த விருதை வாங்குவதற்காகத்தான் இங்கே இருக்கிறேன்.

பெரியார் பெயரால் வாங்கும்

விருதுதான் முக்கியமானது!

அப்படி நான் பொங்கலுக்கு ஊருக்குப் போகும் பொழுது, என்னுடைய பாட்டி காலில் விழும்பொழுது, 50 ரூபாய் கொடுப்பார். எத்தனை லட்சம் ரூபாய் சம்பளமாக வாங்கினாலும், பொங்கலுக்கு பாட்டி காலில் விழுந்து 50 ரூபாய் வாங்குவது என்பது பெருமகிழ்ச்சி அளிக்கக் கூடிய ஒன்று.

அதுபோல, வேறு எங்கு விருதுகளை வாங்கினாலும், பெரியார் திடலில், ஆசிரியர் கைகளால், பெரியார் பெயரால் வாங்கும் விருதுதான் மிகவும் முக்கியமானது.

எந்த எந்தப் பெயரிலோ விருதுகளை அறிவித்து, விருது அளிக்கிறார்கள். ஆனால், அதெல்லாம் விரு தாகுமா?  பெரியார் விருதுதான், மிகவும் சிறப்பானது.

இந்த விருது எனக்கு அச்சமூட்டுகிறது என்றார் போஸ் வெங்கட். இதற்காக அச்சப்படவேண்டியதில்லை - செய்கின்ற வேலையை, இன்னும் கொஞ்சம் வேகமாக செய்யுங்கள் என்று சொல்கிறார்கள். ஆகவே, இது நம்மை உற்சாகமூட்டக் கூடிய விருதுதான். இது நமக்குப் பெரியார் சொல்லிக் கொடுத்தது.

ஒருத்தனை அடிக்கவேண்டும் என்றால், சாதாரணமாக அடிக்கக்கூடாது; ஏறி அடிக்கவேண்டும்; அப்படி அடித் தால்தான் அவன் அடங்குவான். அவன் நினைத்துக் கொண் டிருக்கிறான், அவனை அடிப்பதற்கு ஆளே இல்லை யென்று.

பெரியாரைப்பற்றி எதிர்க்கருத்து கூறினால்....

பெரியார், பெரியார் என்று ஏன் நாம் திரும்பத் திரும்பச் சொல்கிறோம் என்றால், இங்கே உரையாற்றும்பொழுதுகூட போஸ் வெங்கட் சொன்னார், ‘‘எங்கப்பா ஊட்டி ஊட்டி வளர்த்தார்; பெரியார், பெரியார் என்று சொல்லி வளர்த்தார்'' என்று. எனக்கு அதுபோன்று சொல்லியே வளர்க்கவில்லை. என்னுடைய தாத்தாவும், அய்யாவும், நாள்தோறும் விடியற்காலை 4.30 மணிக்கு எழுந்து, அவர்களே காபி போட்டு குடித்துவிட்டு, திருவாசகம் பாடுவார்கள். நான் அவர்களோடு தூங்கும்பொழுது, திருவாசகம் கேட்டுத்தான் எழுந்திருப்பேன். ஒரு நாளும் திருவாசகம் பாடாமல் இருந்ததில்லை அவர்கள்.

ஆனால், எப்பொழுதாவது, எங்கேயாவது, எவராவது வீட்டிற்குள் பெரியாரைப்பற்றி எதிர் கருத்து சொன்னால், ‘‘அப்படி பேசக்கூடாது; அவரைப்பற்றி பேச உனக்கு தகுதி கிடையாது'' என்பார்.

என்னுடைய அப்பாவிற்கு திருவாசகம் பாடுவது எவ்வளவு முக்கியமோ - அதைவிட முக்கியம் பெரியாரை ஒருவன் எதிர்த்துப் பேசினால், அவர்களைக் கண்டிப்பது தான்.

பெரியார் தடித்தனமாகத்தான் பேசுவார்; அது உனக் குப் புரியாது. உனக்குத் தோல் தடித்தனமாக இருக்கிறது, ஆகவே, அவர் தடித்தனமாகப் பேசுகிறார் என்பார்.

இதுபோன்ற வார்த்தைகளைக் கேட்டு, கேட்டுதான் நான் வளர்ந்தேன்.

என்னுடைய வாழ்வில் என்னவெல்லாம் நல்லது நடந்தது; நான் என்னென்ன செய்தேன். ஒரு ஜாதி மறுப்புத் திருமணத்தை என்னுடைய குடும்பம் மிக இயல்பாக ஏற்றுக்கொண்டதற்கான காரணம் பெரியாரின் கொள்கை தான்.

அன்றைக்குக் காதலியாகவும், இன்றைக்கு மனைவியா கவும் இருக்கின்ற அந்தப் பெண்ணிடம் நான் அன்றைக்குப் பேசும்பொழுது ஒரு விஷயத்தை முடிவு செய்தோம். என்னுடைய பெற்றோரும், அவருடைய பெற்றோரும் சம்மதித்தால்தான் எங்களுடைய திருமணத்தை செய்து கொள்ளவேண்டும் என்று.

நாங்கள் இருவரும், மாறி மாறி எங்களுடைய வீட்டில் பேசினோம். உரையாடலுக்கான இடம் ஏற்படுத்திக் கொடுத்தது யார் என்றால், பெரியார்தான்.

பெரியாரைப் படிக்காத வீட்டில் இதுபோன்று செய்ய முடியாது. ஒருவன்தான் பேசுவான், இன்னொருவன் கேட்பான். எவன் வலுவாக இருக்கின்றானோ, எவன் பணம் சம்பாதிக்கின்றவனாக இருக்கின்றானோ அவன் தான் பேசுவான், இன்னொருவன் கேட்பான்.

அப்படியில்லை. யாராயிருந்தாலும் பேசலாம்; அந்தக் கருத்தை கேட்பது மிகவும் முக்கியம் என்ற கருத்தை தந்தை பெரியார்தான் இந்த நாட்டிற்குச் சொல்லிக் கொடுத்தவர்.

தந்தை பெரியாரிடம் எல்லாவற்றிற்கும்

பதில் இருக்கிறது

ஒருவர் எவ்வளவுதான் எதிர்க்கருத்தைப் பேசினாலும், பரவாயில்லை, இங்கே வாங்க தம்பி, என்று அருகில் அமர வைத்து, அவனுடைய கருத்தைக் கேட்பார். ஏனென்றால், தந்தை பெரியாரிடம் எல்லாவற்றிற்கும் பதில் இருக்கிறது.

இன்றைக்குப் பதில் இல்லாததினால்தான், எதிர்க்கருத் தைப் பேசாமல் இருக்கிறார்கள். இன்றைக்கு பி.ஜே.பி.க் காரர்கள் எதிர்க்கருத்து பேசாமல், உடனே கெட்ட வார்த்தையில் பேச ஆரம்பித்துவிடுகிறார்கள். சோசியல் மீடியாவில் நாம் ஏதாவது சொல்ல ஆரம்பித்தால்,  அவர்கள் கெட்ட வார்த்தையைப் பதிவு செய்வார்கள் அல்லது ‘பாரத் மாதா கி ஜே' என்று முடிப்பார்கள். அவனுக்குத் தெரியாது, இரண்டுமே கெட்ட வார்த்தை என்று.

2021 ஜனவரி 14 ஆம் அன்றைக்கு ஒரு குருமூர்த்தியால், சாக்கடை என்று பேச முடிகிறது என்றால், இவர்கள் போன்றவர்கள் நூறு ஆண்டுகளுக்கு முன்பு, பெரியாரை யும்,  அண்ணாவையும் என்ன பாடுபடுத்தியிருப்பார்கள் என்பதை நீங்கள் நன்றாக நினைத்துப் பாருங்கள்.

இன்றைக்கு நம்மாள் பதில் சொல்வதற்குக் கீழே நிற்கிறான். அப்படி பதில் சொல்கின்ற இந்தக் காலகட்டத் திலே, குருமூர்த்தி போன்றவர்கள் இப்படி பேசுகிறார்களே, அன்றைக்கு அப்படி பதில் சொல்கின்றவர்களே இல்லாத பொழுது, எவ்வளவு  பாடுபட்டு இருப்பார்கள்; இந்தக் கிழவனார் எவ்வளவு பாடுபட்டு இருப்பார். எனக்கு அதை  நினைத்தால் ஆச்சரியமாக இருக்கும்.

95 வயது வரைக்கும் இவர்களுக்கெல்லாம் நேரம் இருந்திருக்கிறது; நமக்கு  மட்டும்

எப்படி நேரமில்லாமல் போகும்?

எப்பொழுதாவது, எவராது எனக்கு நேரமில்லை என்று சொல்பவர்களிடம் நான் சொல்வேன், ‘‘நீங்கள் இரண்டே இரண்டு பேரை நினைவில் வைத்துக் கொள்ளுங்கள்; ஒன்று பெரியார், இன்னொருவர் கலைஞர். அவர்களுடைய படங்களை வாங்கிப் பாக்கெட்டில் வைத்துக் கொள்ளுங்கள். எப்பொழுதாவது உங்களுக்கு நேரம் இல்லை என்று நினைத்தீர்களேயானால், அந்தப் படங்களை எடுத்துப் பாருங்கள்;  95 வயது வரைக்கும் இவர்களுக்கெல்லாம் நேரம் இருந்திருக்கிறது; நமக்கு  மட்டும் எப்படி நேரமில்லாமல் போகும்? அதே 24 மணிநேரம்தான்" என்று சொல்வேன்.

இவ்வளவு வேலை பார்த்து, இவ்வளவு சுற்றுப்பயணம் செய்து, இவ்வளவு படித்து, இவ்வளவு எழுதி, அவ்வள வையும் ஆவணப்படுத்தி வைத்திருக்கிறார்கள் என்றால், அது எப்படி அவர்களால் முடிந்தது?

இயக்குர் ஞானராஜசேகரன் அவர்களிடம் கடந்த மூன்று நாள்களுக்கு முன்பு பேசிக்கொண்டிருந்தபொழுது, ஆசிரியரைப்பற்றி சொன்னார்.

(தொடரும்)